باسمه تعالي

از امام حسن بن علی نقل شده است که:مادرم شب‌های جمعه را تا بامداد در محراب عبادت می‌‏ایستاد و چون دست ‏به دعا برمی‌داشت مردان و زنان با ایمان را دعا می‌‏کرد، اما درباره خود چیزی نمی‌‏گفت. روزی بدو گفتم: مادر! چرا برای خود نیز مانند دیگران دعای خیر نمی‌کنی؟ گفت:فرزندم همسایه، مقدم است.(کشف الغمة، ج ۱، ص ۴۶۸؛ به نقل شهیدی، زندگانی فاطمه زهرا، ص ۹۳)